Al van jongs af aan ben ik geboeid door de vraag: wat maakt dat mensen doen wat ze doen, zeggen wat ze zeggen en voelen wat ze voelen? 

Als kind voelde ik al haarfijn aan wat er speelde. Sfeer en spanningen,  ik pikte ze moeiteloos op. Ik leerde hoe ik harmonie kon creëren en hoe ik anderen blij kon maken. Mijn kracht werd: zorgen voor verbinding en een goede sfeer.

Dat zorgzame had ook een keerzijde. Ik raakte gewend om mezelf aan te passen en maakte mezelf eind-verantwoordelijk voor de sfeer. 

Toen ik begon als registermediator, moest ik juist die oude patronen opnieuw onder de loep nemen. Ik leerde het verschil tussen willen helpen en daadwerkelijk helpen.

Ik heb van nature de neiging om dingen in gang te zetten, om het gesprek te openen en te benoemen wat onuitgesproken blijft. Ik durf die spanning nu op te zoeken. 

In de loop van de jaren zag ik steeds duidelijker: een conflict is niet een probleem dat je moet oplossen. Het is een signaal. Een kans. Iets in jou, tussen jullie, of in de organisatie, klopt niet meer met hoe het was. Er wil iets nieuws ontstaan. Als je dat serieus neemt, kan een conflict een katalysator zijn voor groei.

Daar ligt mijn drive. Niet in het gladstrijken van verschillen, maar in het begeleiden van mensen die de moed hebben om het conflict constructief aan te gaan. Die willen begrijpen wat hen drijft, wat hen bindt, en wat hen tegenhoudt. 

Wanneer je de verbondenheid van alles, met alle bijkomende verschillen, gaat zien, ga je als vanzelf conflict als een logisch fenomeen en onvermijdelijk onderdeel van het leven zien. Die benadering opent een ander perspectief.