“Misschien moet je eerst je eigen boeltje op orde krijgen.”
Stel je voor: je bent sinds een jaar teamleider in de jeugdzorg. Een pittige rol, waarin je dagelijks balanceert tussen de hoge eisen van de organisatie, de intensiteit van de cliënten en de emoties in je team.
Na een paar maanden zie je hoe zwaar de werkdruk weegt. Er wordt veel gelachen samen, maar de irritaties sluimeren onder de oppervlakte. Tijdens de lunch hoor je gefluister over een collega die afspraken niet nakomt. In de wandelgangen wordt geklaagd over de roosters.
En je merkt: dit speelt niet alleen in jouw team. De hele organisatie lijkt spanning liever uit de weg te gaan. Harmonie bewaren staat hoog in het vaandel. Conflicten worden gezien als gedoe dat je beter kunt vermijden. Mensen houden zich in, spanningen stapelen zich op en de energie die dat kost sijpelt weg in vermoeidheid, cynisme en onrust.
Met die wetenschap stap je een teamoverleg in. Je besluit het patroon te doorbreken en zegt:
“Het valt me op dat er veel achter elkaars rug om wordt gedeeld. Ik denk dat we elkaar meer rechtstreeks feedback moeten geven. Alleen dan kunnen we samen sterker worden.”
Even blijft het stil. Dan reageert een collega met wie je normaal goed kunt opschieten. Fel, harder dan je van hem gewend bent:
“Jij moet dit zeker zeggen, terwijl jij zelf de laatste weken amper bereikbaar bent. Misschien moet je eerst je eigen boeltje op orde krijgen.”
De temperatuur in de kamer stijgt voelbaar. Alle ogen richten zich op jou. In een cultuur waar spanning meestal wordt vermeden, voelt dit bijna verboden. Dít is zo’n moment dat je leiderschap maakt of breekt.
En toch… veel leidinggevenden doen op zo’n moment één van deze drie dingen:
sussen: “laten we dit een andere keer bespreken.”
verdedigen: “dat klopt niet, ik ben juist bereikbaar geweest.”
wegschuiven: snel doorgaan met het overleg.
Herkenbaar? Dan weet je ook hoe dit uitpakt. De collega voelt zich niet gehoord, de irritatie blijft bestaan en de rest van het team leert dat spanningen beter níet uitgesproken worden. Ondertussen komt jouw gezag als leidinggevende onder druk te staan.
Maar stel dat je het anders doet.
Je ademt diep. Voelt de spanning, maar kiest ervoor om erbij te blijven. Je zegt:
“Ik hoor dat je niet blij bent met mijn bereikbaarheid de laatste tijd. Dat wil ik niet uit de weg gaan.”
In dat ene moment verandert de dynamiek. Jij wordt niet alleen gespreksleider, maar ook ankerpunt. Door aanwezig te blijven, nodig je de energie uit die in het conflict besloten ligt.
En dan gebeurt er iets. De collega voelt zich serieus genomen, ook al blijft de kritiek. Het team ziet dat spanningen bespreekbaar mogen zijn zonder dat het escaleert. En jouw stevigheid groeit — niet door hard te zijn, maar door aanwezig te blijven. Bovendien komt er ruimte om niet alleen het gedrag, maar ook de onderstroom in het team te verhelderen.
Dit is precies waar mijn werk over gaat.
Want spanning is geen foutje in het systeem. Het is een levend signaal dat ons uitnodigt tot groei. Elk conflict is een poort naar meer helderheid, vertrouwen en samenwerking. Maar dat vraagt wél dat je weet hoe je spanning kunt dragen in plaats van vermijden.
Daarom bied ik drie sleutels die je hierbij ondersteunen:
Het boek Jij begon! — voor inzicht en herkenning.
De e-learning Conflictwijs op de werkvloer — om in je eigen tempo te oefenen met casussen en tools.
De live dagtraining — waarin je samen met anderen ervaart hoe krachtig het is om spanning bespreekbaar te maken.
Hoe zou het zijn als jij spanning niet langer hoefde te ontwijken, maar kon gebruiken als ingang voor groei en samenwerking?
👉 Begin bij de sleutel die het beste bij jou past: lezen, leren of ervaren.
Want spanning vermijden kost energie. Spanning benutten geeft kracht.
